Het NRC kopt op 24 september ‘16 ‘Een kind, maar wel je baan kwijt’. Het is niet toegestaan zwangere vrouwen te benadelen. Zwangerschap en discriminatie komt toch vaak voor. Werknemer Yolande, waar het NRC over schrijft, heeft het er niet bij laten zitten en is naar de rechter gestapt. En met succes: Ze heeft een aanzienlijke schadevergoeding ontvangen van haar oud-werkgever. Helaas komt dat weer niet zo vaak voor. Want hoe bewijs je dat je de baan kwijt bent wegens zwangerschap?
Het betreft een uitspraak van 26 april 2016 waarin de werkgever stelt het contract niet te verlengen vanwege disfunctioneren. De werknemer weet dat zij prima functioneert. Haar vorige contract is wel verlengd en ze mocht van drie dagen naar vier werkdagen gaan. Ze vermoedt dat het ontslag wel eens te maken kan hebben met haar nieuwtje: na acht weken vertelde ze de werkgever dat ze in verwachting was van haar tweede kind.
Eerst heeft deze werknemer de stap gemaakt naar het College van de Rechten van de Mens. Het College oordeelt dat de werkgever een verboden onderscheid maakt op grond van geslacht. Met deze uitspraak in de hand stapt deze werknemer naar de kantonrechter voor een schadevergoeding.
Bij de invoering van het verbod op discriminatie op grond van geslacht bij het aangaan van een arbeidsovereenkomst heeft de wetgever verwezen naar het leerstuk van de onrechtmatige daad als grondslag voor een vordering. Het tijdelijke arbeidscontract was immers rechtmatig beëindigd, het liep van rechtswege af. Dus een vordering tot onrechtmatig ontslag of doorbetalen loon is zinloos. Het betreft een vordering tot schadevergoeding op grond van onrechtmatige daad. Dat is van belang te weten, omdat je in dat geval nog even de tijd hebt om de vordering in te stellen. Voor een dergelijke vordering is de verjaringstermijn vijf jaar.
Van belang is hoe je het verboden onderscheid kunt aantonen. De werkgever heeft in deze zaak nimmer functioneringsgesprekken gehouden. Enig dossier over het functioneren ontbreekt. Nadat de werknemer het heugelijke feit mededeelde, ontstond er een discussie over de duur van het verlof. De werkgever ging uit van zes weken(!) en de werknemer wist te vertellen dat dit zestien weken was. Vervolgens kreeg ze de mededeling dat het contract niet werd verlengd op grond van disfunctioneren. Het kritiek op haar functioneren viel echter niet te rijmen met het feit dat ze enige tijd ervoor van drie dagen naar vier werkdagen is gegaan. Ook kon de werkgever geen concrete voorbeelden noemen van dit disfunctioneren.
Kortom, de werkgever kon niet aannemelijk maken dat het niet verlengen aan het functioneren heeft gelegen. De kantonrechter trekt dan de conclusie dat de zwangerschap hieraan ten grondslag ligt. De kantonrechter veroordeelt de werkgever tot betaling van een schadevergoeding van maar liefst € 26.000,- netto. En zo makkelijk kan het zijn.
Meer weten? Neem vrijblijvend contact met mij op via sp@juristepunt.nl
Of kom langs bij mij op kantoor in Broek op Langedijk.
Auteur mr. S.B. Punt
Úw juriste aan huis
